RHAPSODY

Dag 16/17 
positie om 12.00UTC na 25 uur varen:5.56’42NB en 55.09’70 WL

Afgelegde NM:52 Nog 0 te gaan we zijn op onze ANKERPLEK: Visserskampen!

“Mamamee mamasee. Die handjes in die lucht! Mamamee mamasse sweet melody” Surinaamse klanken schallen hard uit onze boxen. “Mama Sweet harmony,” klinkt het ritmische en vrolijk. Ik kan een vrolijke lach niet onderdrukken. Samen dansen we even op de melody. Kort. Want het is  om 9.00u al te warm voor welke inspanning dan ook.
De lucht is tropisch warm en vochtig.  Vette wolken hangen in de lucht. Klaar om het verkoelende water te laten vallen. Dat doet het jammerlijk niet. Zo nu en dan piept de zon er tussendoor. Er blaast een flinke bries in mijn gezicht. Het water is grauw grijs gekleurd. Daar liggen we dan. Drie Nederlandse boten in een baaitje bij het piepkleine plaatsje Visserskampen.  Het is een plaatsje dat bestaat uit vissers. Allerlei gekleurde bootjes varen  om ons heen. Visstaken met netten er tussen worden geleegd. De huisjes  gemaakt van gekleurd hout en golfplaten staan als tenten in een kamp op de blonde zandoevers. Nu geen bergen maar rijen groene bomen aan de horizon. Ik heb het gevoel dat ik afgelopen nacht alle slaap heb ingehaald van de afgelopen 16 dagen. In een roes sta ik op. “Suriname en een tweede nieuwe continent is bereikt!”wil ik eruit schreeuwen! Met onze thee en koffie in de hand kijken we naar deze nieuwe  omgeving.”Dat hebben we  echt maar mooi gedaan!”zegt John genietend. “Ja,” beaam ik. “Ik heb een mooi leven,”gaat John verder. “Ik zou niet weten wat ik nog persé zou willen doen. Ik heb daar over nagedacht tijdens de wacht op de oceaan. Maar plannen komen vanzelf weer!!” Genietend hoor ik hem aan. “Wat een een openbaring zo vroeg op de morgen van John.” Ik stem tevreden in en hoef niks te zeggen. Deze zeiltocht heeft ons meer gegeven dan zeilen alleen. “The voice of the sea speaks to the soul” heb ik ergens gelezen en nu weet ik dat  het waar is. Tijd en rust geeft de mogelijkheid om eens echt stil te staan bij je zelf en  te reflecteren. “Geef mij maar een ijsco” klinkt  het nu vrolijk op de radio. Dat brengt me weer wat luchtigheid en terug bij onze reis.

De zon is gisteren weer prachtig opgegaan. Geen wolk aan de hemel en helder blauw. De kleur van het water is anders. De prachtige diepblauwe kleur is veranderd in smaragd groen. De oceaan ligt achter ons. We hebben de wind in de rug en varen rustig met ruim 6 knopen richting de uiterton van Suriname.Allerlei tekens geven aan dat we land naderen. Vissersboten en zo nu en dan een visstaak. Wolken op een rij verraden de aanwezigheid van land. De kust zelf is niet te ontdekken. Ook vogels komen steeds vaker langs. Langzaam veranderd het water weer van kleur. Een strook van bruin water komt langs ons heen. Water uit de Suriname rivier. Het is zo relaxed. We wanen ons al als veilig. Wat kan ons gebeuren? Achterons verschijnt plots razendsnel een cummuluswolk. We reven het grootzeil. De zeiljassen laten we uit. Een verkoelende zoete regenbui  zal verkwikkend werken.  De dreiging blijkt erger dan de werkelijkheid.  De wind en regen vallen mee. Het water is nu bruin. In verte zien we grote schepen de Surinamerivier uitvaren.En land! Mijn hoeveelheid adrenaline stijgt. Aankomen geeft zowel veiligheid;we zijn er en spanning; maar we zijn er nog niet. De wind neemt toe naar 20 knopen en komt van opzij. In de verte zien we een bootje. Aan boord staat iemand te zwaaien. Wat bedoelt hij? Mogen we er achterlangs? Dus kunnen we verder? Dan gaan er meerdere zwaaien en het lijkt of ze willen dat we naar hen toe komen. Zouden ze pech hebben? Wij kunnen hen niet helpen in deze zeegang. Ik besluit de MAS(Maritime Authority Suriname) op te roepen en de coördinaten door te geven. De man  van de MAS is uiterst relaxed, kalm en langzaam.”Ik-kan-er-niet-zo-veel-aan-doen-mentaliteit, houdt hij er op na.” En alles in het Nederlands met Surinaamsaccent. Zo onmogelijk raar om na zoveel dagen oceaan Nederlands te praten. Er gaan minuten overheen voordat ik de coördinaten door kan geven. Pfff, mijn zeemansbelofte elkaar helpen, is ingelost. (Later als ik meer tot rust gekomen ben , kan het zomaar zijn dat ze aan het vissen waren en er niets aan de hand was, evalueer ik de situatie)  Met een behoorlijke gang gaan we richting de betonning. De wind stuwt het water op en vuil grijsbruin buiswater spoelt over het dek. Na de eerste ton kunnen we de groene tonnen aan bakboord houden en volgen. Door de koers voelen en horen we de windsterkte. De geur die ons tegemoet komt is zalig. Het is een groene schone bomen lucht. Ceder? Dennen?  Ik kan het niet thuisbrengen maar het is zeer aangenaam. Nog even en dan zijn we golven kwijt. De tonnen zijn onzichtbaar ver weg van elkaar. Met de plotter weten we waar ze staan en worden ze op het oog uiteindelijk zichtbaar. Nog even dan gaat de fles open en stromen de bubbels in het glas.  Het zeil gaat naar beneden. We zoeken een ankerplek. Ik kijk mijn ogen uit. Mooi strand, huisjes, vissers die de vangst binnen halen, grote pelikanen die  een meter naast de boot voorbijgaan. Zoveel op mijn netvlies. Het duizelt bijna.”Plons” Het anker gaat het water in en zit direct vast! Yahoo. Wij zijn er. Missie volbracht.Mooi gedaan!!
De fles plopt open, champagne stroomt rijkelijk en smaakt overheerlijk. Zo heb ik  champagne nog niet eerder geproefd. Overwinningsvocht? Ook Rhapsody krijgt haar deel als de champagne over mijn glas heen bruist.  V*O*O*R!! Yes, het ons drietjes gelukt! (Eh en met Bert en Bertina..)Al gauw krijgen we gezelschap.Prikkelig gezelschap: muggen! Zon is onder en wind valt weg betekent muggen. Binnen een paar minuten zijn zowel John als ik verschillende keren venijnig gestoken. In n paar seconde zitten we binnen. Met  dezelfde overwinningsroes toasten we binnen nogmaals  op onze tocht! Niets of niemand neemt dat meer van ons af!

“We travel not to escape life,
but for life not to escape us”

————

Dag 15  positie om 12.00UTC na 25 uur varen:6.19’50NB en 54.35’43 WL

Afgelegde NM:145 Nog 40NM te gaan en dan nog zo’n 12NM naar onze ankerplek!!.

Vandaag hebben we besloten om 25 januari aan te komen in Suriname. Dat betekent dat we nog maar 1 nacht op de superblauwe oceaan hebben!
Deze oceaanovertocht die zo lang zou duren. Waar ik best wel tegenop heb gezien. Niet wetende waar we aan zouden beginnen. De grote uitdaging is bijna voorbij. Vanaf morgenavond geen vrije uitzichten en blauwe omgeving meer. Ik besluit om deze dag alles nog intenser en bewuster  te beleven. Een blueprint creeëren in mijn geheugen; de eindeloos blauwe oceaan, golven in allerlei soorten maten, de ochtend en avondzon, passaatwolken die als stoom uit een locomotief voorbij drijven, de oceaanbewoners, de sterrenhemel met zoveel sterren dat ie bijna licht geeft en tot slot wij met Rhapsody die deze klus klaren. Het beloofd een mooie dag te worden.

In de kombuis sta ik op scherp. Het is een ware work-out dat koken. Al mijn spieren zet ik in om mijzelf en alle kookattributen staande te houden. Ik maak de laatste tijd 2 x een basisprutje klaar. Ik hoef dan maar 1x gevaarlijke toeren uit te halen met het mes en andere zaken. En vanavond is het weer erg. De bewegingen zijn zeer onvoorspelbaar. Van heel relaxed naar rollercoasterniveau. En hier gaat geen waarschuwingsignaal aan vooraf. Voor ik het weet val ik achterover. Gelukkig kan ik me vast grijpen aan de paal. De schade blijft beperkt met het vallen van de opscheplepel vol met kerrierijst.
“Dolfijn! Vlak naast de boot!” roep John. Ik doe gauw het gas uit. Zo vlug als ik kan, sta ik op het dek. Links en rechts naast Rhapsody verschijnen dolfijnen uit de golven. Sommige surfend, anderen springend. John zit op een eersterangsplek: de preekstoel. Hij slingert gevaarlijk heen weer op de voorpunt van de boot vlak boven de golven. Hij hoort de dolfijnen communiceren. Ik kan mijn geluk niet op. Zouden zij net als ik beseffen dat dit een voorlopig laatste ontmoeting zal zijn? Nemen ze afscheid van ons? Komen ze op de valreep nog even gedag zeggen? Ik kijg daar geen antwoord op. Maar de timing van deze dieren is subliem. Het blijft een mooi schouwspel. Hier kan en wil ik niet aan wennen.

Ik hoor eigenlijk allang in mijn bed te liggen. Ik heb namelijk de tweede wacht. Maar vanavond  blijven we samen in de kuip zitten. We zijn net klaar met eten. De zon is ondergegaan. En dat ene uurtje minder slaap maakt me niet uit. Deze laatste avond wil ik even samen zijn.  Ik leg mijn hoofd tegen Johns schouder. We kijken omhoog en zeggen elkaar van alles zonder iets te zeggen. Boven ons is de sterrenhemel die in al zijn glorie twinkelt en fonkelt. Dit zijn van die momenten dat ik zeker weet dat het leven goed is. Overgeleverd aan de elementen op ons eigen gecreërde eilandje Rhapsody.
“Ik mis de vuurkorf,”zegt John zachtjes. Ja, het is prachtige vuurkorfavond. Ik denk al die keren dat we bij de vuurkorf hebben gezeten. Met mensen om ons heen die ons dierbaar zijn. Wat missen we jullie nu. Om dit moment te delen. Om te filosoferen over de echt belangrijke dingen in het leven. “Dit hebben we maar mooi gedaan,” zegt John dan…

 

——————

 

Dag 14 positie om 11.00UTC na 24 uur varen:7.05’03NB en 52.06’03 WL

Afgelegde NM:119 Nog 195NM te gaan.

De lucht is grijs die veranderd in donkergrijs en in heel donkergrijs. Langgerekte zware wolken trekken over.  Loodrechte regenstrepen worden vanaf de wolk naar beneden getrokken. Het gebied waar we nu varen staat bekend om zijn SQUALLs;  Forse buien gepaard met flinke versnelling van de wind. Oppassen geblazen. “Behoudend zeilen en we kunnen alles aan,” zegt John.  De genua is helemaal ingerold. Het grootzeil is twee keer gereefd. Bertina volgt de wind  en wordt ingezet. Als de wind plots van richting verandert, gaat ze erin mee. We zijn voorbereid. Flinke regenbuien komen zo nu en dan over ons heen. De zeiljassen gaan voor het eerst in zeer lange tijd aan. Ik kan me niet herinneren wanneer dat was. Eigenlijk kunnen we ze best uitlaten want de regen en wind is warm. En in het pak is het zweten. De zon doet hard haar best om er door heen te komen. Mooie lichtstralen piepen  tussen de wolken door. Het maakt de oceaan zilvergrijs door weerkaatsing van het licht. De twee andere zeilboten vormen in de verte prachtige grijze silhouetten tegen de lichte witgrijze lucht. Zo heb ik de oceaan nog niet eerder gezien. Echte squalls zijn het niet geweest. Het zijn  vandaag forse regenbuien zonder gevaar: geen onweer en weinig toename van de wind. Ik zit binnen het blog te schrijven over de mooie grienden van vanmorgen. John staat in zijn onderbroek en zeiljas buiten in de regen. Plotseling roept hij: “Zo dan!” Ik spring op, verlaat de kaartentafel en klim de kajuit uit. Want als John zoiets roept dan is er wat te zien. “Kijk daar!” John wijst. Ik zie nog niks want ik kan er niet zo makkelijk uit omdat er een plastic deurtje is gespannen tegen de binnenvallende regen. Ik hoor nog eens: “Ada, kijk dan”. Gefrustreerd door de vertraging  ben ik eindelijk buiten. Ik tuur in de verte. Ik zie een grijze oceaan, witte schuimkoppen, drupels regen op het water vallen en een grijze lucht zover als ik kijken kan. Ik richt mijn ogen op de plek die John nogmaals aanwijst. En dan: een flinke geiser spuit omhoog! “Een walvis!” In verte verschijnt een rug en nog 1. Het zijn 2 walvissen die naast elkaar liggen.  En nog een hoge spuiter! We blijven kijken tot  de golven de dieren  weer afschermen en weer onzichtbaar zijn voor ons. wat een cadeautje. De nacht die volgt verloopt rustig. Het is helder zonder maan.  De vele sterren versieren de nachtelijk avondhemel. Ik heb vannacht weer veel om op terug te kijken; o.a een hysterisch griendenfilmpje. Genieten.

’s Morgens schijnt de zon weer volop. We hebben inmiddels de Surinaamse tijd aanboord: rond 7 uur licht en rond 19.00u donker.We hoeven niet zo ver meer. Mogelijk komen we woensdagmiddag  al aan als we de snelheid kunnen behouden. Anders wordt het donderdagochtendvroeg en gaan we vanaf vanavond vaart minderen. We zijn er bijna!!

——————————————–

Dag 12 positie om 11.00UTC na 24 uur varen:7.37’o8NB en 50.10’52 WL

Afgelegde NM:120 Nog 314NM te gaan.

Wat een heerlijke relaxte dag!! Dit is oceaanzeilen. De windgolven en de deining komen uit dezelfde richting. Rhapsody wordt opgetild, meegenomen en weer losgelaten. Opgetild, meegenomen, meegenomen en nog eens meegenomen  en weer losgelaten. En dat gedurende de hele dag. Eentje uit de boekjes. Heerlijk zonnetje. Lekkere bries van 4 beaufort. Lichtblauwe lucht. Hoge en lage bewolking passend bij de passaatwind. Een prachtige oceaan en de bikini aan.  Bijna saai maar o zo heerlijk.

Ik weet niet hoe het kan maar ik heb ’s nachts alweer zo’n vliegende vis in de kuip! “Ik heb al twee keer bewezen dat ik zo’n vis durf op te ruimen. Moet dat nou nog eens?!” John weer niet. De schrik zit er goed in. Ik ben  in mijn boek verzonken als ik geflapper naast mijn hoofd hoor. Ik kijk opzij en zie een schim. “AAHH! Wat is dat nu weer?” Ik pak mijn zaklamp en schijn in de richting waar ik het geluid vandaan hoor komen. Het is een duif! Een doodgewone duif. Hij probeert een landing te maken op de bimini maar schuift door. Later hoor ik  het beestje op de buiskap. Ook hier heeft hij geen grip en glijdt er weer af. En op de windfaan mag hij niet landen van mij. Mijn stuurinstallatie moet wel goed blijven functioneren. Ik heb het beestje  daarna niet meer gezien. John overkomt zoiets niet. Hij denkt zelfs dat ik het verzin. Ik zit nog vol met adrenaline dat ik zelfs schrik van regendruppels die op mijn benen vallen als ik weer diep verzonken ben in mijn leesboek. Maarrr… Regen heeft John ook gehad.

“Dolfijnen,” roep ik opeens. Ik zit ’s morgens buiten in de kuip met de buitenmarifoon. Ons netje is net gestart. “Ik zie dolfijnen”, roep ik nogmaals enthousiast. “Nou Ada zijn we kwijt” hoor ik  Henk zeggen. Door mijn geschreeuw komt John ook naar buiten. In de golven zie ik vinnen.  Stevige, zwarte vinnen. “Dat zijn geen dolfijnen. Het zijn grienden!”  Ik druk de knop van de marifoon in en roep: Het zijn grienden.” “Stuur je ze ook onze kant op?” Het weer is veranderd. Er zijn buien links, rechts en achter ons maar niet bij ons. Die buien zorgen voor flinke windvlagen. De oceaan wordt direct opgestuwd. De golven zijn dan ook flink hoog. En in die golven zitten de grienden. Talloze grienden. Ze surfen met de golven mee. Soms komen er drie tegelijk uit de golf. Ze zijn naast ons, achter ons en voor ons. Geen idee hoeveel het er zijn. Soms kan ik er wel 10 naast de boot zien zwemmen. Dit is zo onbeschrijfelijk mooi. Ik kan niet stil blijven. Ik juich ze toe. Ik weet eigenlijk niet eens wat ik doe. Het zal wel hysterisch zijn als ik me straks terug hoor op de film. Sommigen maken sprongen en landen met een grote plons in het water. Of ze komen op hun zij uit water. John wil ze wat meer truukjes leren. Hij houdt zich met zijn ene hand vast aan de verstaging. In zijn andere hand heeft hij  een vliegend visje vast. (Die lag op het dek) Hij buigt zo ver voorover boven het water als maar kan. Helaas een sprong naar het visje is een stap te ver. Wat is de natuur toch mooi. Na een half uur  zijn de golven gewoon weer lege golven. Maar mijn hoofd zit vol met grandiose plaatjes en wordt ik stil…

 

“There are only two ways to live your life. One is as though nothing is a miracle. The other is as though everything is a miracle”
-Albert Einstein-

 

————–

Dag 12 positie om 11.00UTC na 24 uur varen: 8.17’85NB en 48.15’75 WL

Afgelegde NM:137 Nog 434NM te gaan.

“Federal Tambo. Federal Tambo. This is sailingvessel Rhapsody”. Midden op deze uitgestrekte vlakte van water komen wij een vrachtschip tegen. En dan ook nog op rampkoers. “Federal Tambo. Federal Tambo. This is sailingvessel Rhapsody.” Wij hebben als zeilschip voorrang op de vrachtschepen. Voor alle zekerheid roep ik het vrachtschip via de marifoon op. Wie weet staat er wel niemand op de brug. “This is …,” Hoor ik via de speaker. Vervolgens iets onverstaanbaars. Ik ga er vanuit dat het de stuurman is van het schip. Andere schepen zijn er op deze plas niet te zien (op Blue Dream en Zanzibar na. “Goodmorning sir. I’m sailingvessel Rhapsody in front of you. What are your intentions? Is it safe to stay on course?” De man roept iets maar ik kan hem niet verstaan. Ik vraag hem het te herhalen. Weer niet geheel duidelijk maar het lijkt of hij zegt dat ik mijn koers en snelheid mag behouden. “So I keep my course and my speed? Dan hoor ik een heel duidelijke: Yes mem.  Op de plotter zie ik dat hij zijn koers drastisch wijzigt en gaat veilig achter ons langs. Zo dat was weer een heel avontuur vandaag. “Rapsodia. Sailingvessel Rapsodia.” “Here sellingvessel Rhapsody.” “Hello here federal Tambo. Which country do you come from?” “From Holland Olanda.” “Oh you sailed all the way from gibraltar to kaapstad?”  Ik hoor hem vertwijfeld aan. Kaapstad? “NO sir, from Capo Verde to Surinam.”O, have a safe journey.” Toch nog even de coördinaten checken. Je weet het maar nooit wat er in een nacht kan gebeuren met de enorme kompasafwijkingen hier.

Yes! Het is ons gelukt! We zeilen nu met een uitgeboomde genua!! Laat de passaatwind maar komen. Wij kunnen passaatzeilen. Het zeil wil nog wel eens klappen maken maar niet te hard en  zo veel. Het heeft vooral te maken met voldoende wind. De zeilen moeten vol blijven als we van de golf afsurfen. Is dat niet zo dan bolt het zeil tegen en vult ie zich weer met een klap! Maar als het zeil wil, zeilt het heerlijk relaxed. Golfop en golfaf. Het scheelt ongeveer een knoop. Na twee dagen over dag minder wind blijft de wind vandaag staan. ’s Nachts houden we ook genoeg wind en maken dan ongemerkt en onverwacht heel wat mijlen. Stiekem denken we ook al een beetje na over onze aankomst datum. Mogelijk de 26e al. We  rekenen ons niet al te rijk want we hebben van vele voorgangers begrepen dat de laatste 300 Nm in windstiltes afgelegd moeten worden. Dus.
Vandaag zijn een tijdje vergezeld geweest door tonijnen. Het zijn net minidolfijntjes. Ook zij springen hoog uit het water. Of maken een salto achterover. Misschien werden ze achterna gezeten. We hebben niet kunnen ontdekken door wat.

Gisteren was ik zo trots dat ik zo’n vliegende vis zelf heb opgeruimd. Was ik vannacht weer aan de beurt. Zo’n beest landt met zo’n harde klap. Deze was een volgroeide, denk ik. Zo’n 25- 30 cm lang. Hij was zijn oog verloren.(%$^%$(*&3#). De bank waar hij heeft liggen spartelen is een bloedbad. Lekker dan. Ja ook dat kan ik zelf: opruimen.  Het oog gooi ik achter de vis aan overboord. Niet nadenken; weg ermee!
“Ada, ik zie hier een oog?” Ik heb John net mijn triomf gedeeld. “Huh, dat kan niet.” Op de kuipvloer ligt een oog mij dwars door mij heen kijkend aan te kijken. ” Zo dat is een grote vis geweest! Eh, ruim dat ook ff op,” zegt John dan. Hij is nog serieus ook. Mijn handschoen aan en aarzelend met mijn ogen bijna dicht (Ik moet natuurlijk wel zien dat ik hem pak) raap ik het oog op. Met 1 ferme zwaai vliegt het oog alsnog voorgoed de oceaan  in. Vliegende vissen zijn best mooie dieren. Grote groepen komen zo uit een golf vliegen en duiken een heel stuk verder een golf weer in.  Heel sierlijk gezicht. Ze hebben prachtige blauwe rug. Ik vraag me alleen af of het een school of zwerm vissen zijn. Ze zijn mooi in het water maar niet in mijn kuip.

——————–

Dag 11 positie om 11.00UTC na 24 uur varen:8.55’33NB en 46.02’59 WL

Afgelegde NM:117 Nog 571NM te gaan.

We begonnen de dag met zijn drietjes alsof we net uit een haven vertrokken zijn. Zo dicht liggen we bijelkaar. De dag begint goed. Goede wind en een zonnetje. We gaan prima, ruim 5 knopen. Tot om een uur of 1 de wind afneemt. Zanzibar en Blue Dream kunnen ook bij weinig wind de voordewindse koers houden en hun snelheid door een uitgeboomde genua bij te zetten. Langzaam maar zeker varen ze steeds iets verder weg. Toch maar weer proberen om de genua er bij te zetten. Wat we ook doen. Het lukt ons niet. Wilde rukken maakt de genua en ons hele tuigage staat te trillen. We rollen de genua iets in en weer uit. Nog een lijn om een stabieler te krijgen, koers iets veranderen. Niks helpt op een zee met flinke golven die de windsnelheid verstoord. De parasailor is geen optie want dan hebben we hetzelfde effect als gister. We besluiten een andere koers te kiezen die er voor zorgt dat we snelheid houden. Niet direct in de goede richting maar komen verhoudingsgewijs wel verder. Tijdens ons avondoverleg besluiten ook Zanzibar en Blue Dream om het over een ander boeg te gooien. Zullen we elkaar weer treffen?

Een ander dingetje is onze voorraad bananen(30). Die willen maar niet rijpen. Ze blijven zo groen als een spercieboon. Ik heb er maar 1 opengemaakt of het rijpingsproces aan de binnenkant wel doorgaat. Ik heb een mesje erbij moeten pakken om de schil!! te kunnen verwijderen. En de inhoud? Niet te eten zo hard. Het bananendingetje hebben we allemaal. Verschillende oplossingen worden bedacht. In een plastic zak in de zon; 1 kant wordt zacht dus blijven draaien. Een tomaat bij de bananen; nu wordt de tomaat toch rijper? Per ongeluk heeft Tineke een sneetje in een banaan gezet. EN wat denk je? Andere dag was de buitenkant groen en de binnenkant rijp. Dus ik heb meteen 2 bananen besneden! En ja hoor: Rijp!

Afgelopen nachtwacht ben ik drie keer opgeschrikt. Een bericht kwam van de Blue Dream. Er zouden rode flikkerlampjes in het water staan. Met ons Marokkoavontuur vers in het geheugen, wil ik niet weer een bijna aanvaring met een net. Ik tuur over het water. Ik zie overal lichtjes maar dat verbeeld ik me maar. Er zijn wel vissers in de verte. Ik hou ze scherp hun bewegingen in de gaten. Ik waarschuw ook de anderen. We zeilen nu zo’n 7 mijl uit elkaar. Ik kan hun navigatieverlichting weer zien met het blote oog. Terwijl ik in de kuip sta om over het water te kijken, mezelf vasthoudend  aan  de buiskap, hoor ik een harde klap. Pok! Gevolgd door een natte flets!! Gats tegen mijn been. Een vliegende vis! Die ligt nu gezellig bij mij in de kuip te spartelen. En een stank dat van het kleine beestje afkomt. Dat beest moet weg en zo snel mogelijk. John ligt te slapen. Hem voor zoiets wakker maken. Onmogelijk! Ik hoor m al roepen:”Los dat zelf maar op! En laat mij slapen.” Dus los ik het zelf maar op. Met mijn blote handen? No way. Ik ga op zoek naar handschoenen. Even later maakt dit vliegende visje zijn laatste vlucht. Zo de rust is weder gekeerd. Ik heb mijn geit (vis) weggegaan. Ik lees het boekje “Neem een geit” van Claudia de Brey’s levenslessen.”Je moet alles zelf doen” schrijft ze. Ha, heb ik dus gedaan. Op de achtergrond klinkt zachtjes muziek uit een boxje. Alle tijd. Rust. Tot ik opschrik door een geluid: Pffieuwt. “Dolfijn.Dat is het geluid van de spuiter van een dolfijn”. Blij spring ik op. En ja wel. Lichtgevende sporen om ons boot. Die versnellen en afbuigen naar onze boeg. John komt uit zijn bed om ook te kijken. Samen genieten we van het schouwspel. Lang blijf ik kijken. Ik sta op de kuipbankenen hou me vast aan de buiskap. Van bovenaf heb ik een beter zicht op de boeg. Ik voel me net een godin van het water die haar voertuig laat voortrekken door mythische dolfijnen. Of voor even ben ik de queen of de world!!! Wat een MOMENT!

————————————

 

Dag 10 positie om 11.00UTC na 24 uur varen:9.23’51NB en 44.09’30 WL

Afgelegde NM:100 Nog 688NM te gaan.

“Het maakt niet uit hoe langzaam je vooruit komt, zolang je maar niet stopt.”
-Confusius-

Deze quote kreeg van Eline, mijn zusje aan het begin van onze reis. Ze bedoelde dat we pas een volgende stap moeten nemen als we eraan toe zijn.Take your time. Ons vertrekkersleven was toen nieuw en onbekend. Geen idee wat ons precies te wachten stond. En vandaag plopt ie in mijn gedachte. Het maakt niet uit hoe langzaam je vooruit komt? Nou op een bootje met alleen maar oceaan en een meter die de afstand van je bestemming niet of nauwelijks aftelt is alles behalve leuk. En stoppen? Stoppen op de oceaan is helemaal geen optie. Je kan niet ineens bedenken: “Ik vind het niet meer leuk. Ik pak mijn koffer en stop ermee” Eenmaal begonnen betekent niet meer stoppen ook al gaat het langzaam. Suriname is daar!!
Vandaag is me een dagje wel.

’s Morgens vroeg hebben we de parasailor ingezet omdat er weinig wind zou zijn. Het wordt inmiddels routine en we raken steeds beter op elkaar ingespeeld. Binnen een kwartier zeilen we zo’n 5 knopen. Netjes. Ik ga terug mijn bed in om wat slaap in te halen. Na een tijdje word ik wakker van geluiden die horen bij een zeil die het niet zo naar de zin heeft. Ik stap uit bed en vraag:”John ,is de wind op?” “Ja, dat lijkt er wel op.” Hierna volgt een urenlange strijd tussen John en de Parasailor. Dan wordt er aan een rode lijn  dan aan een groen lijn getrokken. Maar wat John ook probeert met zo nu en dan hulp van mij het wil niet. Onder de 9 knopen heeft de parasailor er geen zin in. Er zit geen vaart vooruit in. Alleen heen en weer zwiepend. We zijn een beetje radeloos geworden. Wat nu nog. John en ik zijn het zodanig zat dat we de parasailor weghalen en de motor aan zetten. “Zo dan komen we in ieder geval vooruit!” Maarja, dit kan de dieselvoorrraad niet aan. We besluiten om het kleine beetje wind dat er nu staat toch maar te benutten door een koerswijziging. Stel dat we helemaal geen wind hebben. Ik moet er even niet aan denken. Wij gaan afkruisen! Zodra Rhapsody wind in de zeilen voelt, gaat ze als vanzelf zeilen. Weliswaar behoorlijk naar het Noorden en een beetje naar het westen. Wij moeten  naar het zuidwesten.  Zo komen we in Grenada of zo. Omdat we allebei genieten van het heerlijke zeilen laten we het staan tot na het eten en de afwas. Rhapsody ligt heerlijk op 1 oor en kan ik gewoon koken! Geen gedoe en blauwe plekken erbij. Zalig. Okee de afstandsmeter geeft maar weinig verschil aan met vanmorgen, maar we komen er! Langzaam. Na het eten gooien we de zeilen over de andere boeg en zeilen heerlijk relaxed. Veel naar het zuiden en iets naar het westen. Wonderwel is de wind van vrijwel niets weer toegenomen. Geen tegen bewegingen van je lijf om het rollen van  Rhapsody op de golven tegen te gaan. Nee , gewoon zeilen zoals zeilen bedoeld is. Blue Dream en Zanzibar hebben we  na vanmorgen niet meer gezien. Zullen we ze dan na ruim 1000NM nu kwijt zijn? Als ik  de wacht van John overneem, na een super heerlijke nachtrust, zie ik lichtjes: een witte en een groene! “Hee, daar zijn ze weer,” denk ik opgetogen.  Een paar uur een later zeil ik Zanzibar voorlangs. Toegezwaaid met een zoeklicht vaar ik voorbij. Ik antwoord de groet door met een zaklamp in ons zeil te schijnen. Dat afkruisen is zo gek dus nog niet: relax zeilen, rustig koken, eten, ontspannen de afwas doen en bovenal goed slapen!! Morgen weer een nieuwe dag!

—————————–

Dag 9  positie om 11.00UTC na 24 uur varen:10.15’57NB en 42.37’72 WL

Afgelegde NM:105 Nog 788NM te gaan.

“Weet je wat ik nou helemaal niet mis?” oppert John zomaar opeens. “Nee, ik weet het niet.” Er is niet zoveel wat ik op zou kunnen noemen. Tenminste het komt niet 1,2,3, in me op. Ik weet wel wat ik wel mis. “Een douche mis ik!”gooi ik eruit. Het is niet zo dat we niet kunnen douchen, hoor. Het vraagt alleen wat organisatie. Voor water moet de motor aan zodat de watermaker aan het werk kan. Voor wàrm water moet ook de motor aan om de boiler op te warmen. Om diesel te sparen gaat de motor alleen aan als we brood willen bakken of wannneer de accu’s bijna leeg zijn. En dat laatste is het moment om te douchen in de kuip. Er is dan extra water en vervolgens ook warm. Wat een genot die warme straal op mijn hoofd en lijf (lees straaltje maar op de boot is het net een regendouche). Een heerlijke verademing want het wordt inmiddels drukkend warm in en buiten de boot. Onhandig is het wel: zittend  op een tuinknielmatje tegen het schuiven en een heen en weer wiegende straal water. Een hand om de douchekop vast te houden en 1 hand om me in te zepen. En dan zorgen dat je niet van het matje afglijdt. O, sorry, ik dwaal helemaal af.

De vraag is  wat ik helemaal niet mis. “Nee,” zegt John. “Het nieuws. Nieuws over Nederland op nu.nl. Niet eerder aan gedacht tot nu. Er kan wel van alles gebeurd zijn en dat weten wij dan niet.” Hij roept  vervolgens van alles over Trump, Wilders, het kabinet. Ik ben tijden geleden al gestopt met het lezen van nu.nl. De berichten die ik zo nu en dan te horen krijg, zijn nog steeds vreselijk. Weer veel leed toegebracht aan mensen die het leven leven. “Waarom?” denk ik dan niet begrijpend.”Nee dat mis ik nou helemaal niet,” zegt John nogmaals. “Ik ook niet,” denk ik bij mezelf.
Het nieuws dat we nu meekrijgen is klein en kleinschalig. Die krijgen we van medezeilers. Twee keer per dag ons eigen marifoonnetje. Naast zottigheid worden er ook mededelingen gedaan zoals het spotten van walvissen(Blue Dream) en dolfijnen(Zanzibar). Ik vertel over mijn vallende sterren en planeten. En ook 1 per dag met andere zeilers. Die varen alleen, en allen een andere richting uit, Mindelo, Suriname en Grenada. Vragen worden gesteld over technische problemen. Er is altijd wel iemand die kan helpen.  Zo weten we weer dat we niet alleen op de wereld zijn. En natuurlijk het weer. Het weer is een van de belangerijkste weetjes van een dag.
En we krijgen een beetje nieuws uit Nederland: via de email van de ssb! Dank jullie  wel voor jullie leuke reacties en goede  wensen voor onze zeiltocht! Morgen weer meer.

———————————————————

 

Dag 8 positie om 11.00UTC na 24 uur varen:11.10’67NB en 41.04’44 WL

Afgelegde NM:117 Nog 893NM te gaan.

“Wow,wat een uitzicht! Steeds weer opnieuw overweldigend” Ik lig in de kuip op mijn rug op een comfortabel kussen. John ligt te slapen in zijn kooi achter het slingerzeiltje. Het is drie uur in de nacht. Ik kijk omhoog. Boven mij zie ik een ontelbare hoeveelheid sterren. Ik laat me meevoeren met de bewegingen van Rhapsody. Veel rustiger dan in de boot. Hier wieg ik zachtjes heen en weer en zie daardoor steeds een ander stukje hemel. Mijn hoofd is amper een meter bij het duizenden vierkante meters grote wateroppervlak vandaan. Het geruis van de golven is soms oorverdovend dichtbij. De zachte wind in mijn gezicht is warm en klam. Bertina doet zachtjes haar werk. Het gaat mijn voorstellingsvermogen nog steeds te boven. John en ik, liggende op zo’n klein droog en veilige boot midden op de Noord-Atlantische Oceaan.  Op een mijl of 10 bij ons vandaan varen nog 2 bootjes: Blue Dream en Zanzibar. Op het oog allang niet meer te zien. Nog wel op de plotter en ze zijn op marifoonafstand dichtbij. Langzaam komt de maan achter wolken op. Die wolken worden van donkergrijs naar zacht wit gekleurd door het felle licht van de maan. Alleen de felste sterren zijn nu nog te zien.Ik verbeeld het me. Maar het komt op mij over dat het heelal hier dichterbij is dan in Nederland. Eerder op de avond heb ik een vallende ster gezien. Lang was deze te volgen door zijn felle rood met gele streep door de zwarte lucht. Gister stond er een enorm heldere ster aan de hemel. Ik vermoed dat het een planeet is. Het licht van deze ster verlichtte de hemel en werd weerkaatst op het water zoals de maan doet. “Ik ben te laat vanavond,” denk ik. Ik struin de hemel af maar ik ontdek hem niet.
Mijn gedachten lijken stil te staan. Alleen maar kijken, luisteren en voelen. Opeens verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Ik moet lachen. Ik denk terug aan eerder deze nacht toen ik Henk hoorde roepen over de marifoon: “We zijn op de helft!” Het kan geen toeval zijn. Iedereen is wakker op dit moment. Want vlak na Henks opmerking zijn al onze stemmen op kanaal 16 te horen. We hebben een klein feestje. “Dat moeten we vieren!” “Ik heb bitterballen.” “Wat denken jullie van snackballetjes in satésaus?” “Ja of een patatje oorlog” “HEE Rhapsody, jullie hebben toch pizza besteld? Waar blijft die brommerrr!” Haha, even later zit ik met mijn hoofd in een voorraadskist naar die verdraaide snackballletjes te zoeken. “Ze moeten hier ergens zijn.” John heeft de pan al gepakt en staat op het vuur. Na een kwartiertje zijn wij de halverwege mijlpaal aan het vieren met balletjes gehakt in Satésaus. De champagne komt later.  “Onvergetelijke momenten,” mijmer ik na. Ik straal bijna net zo als de sterren boven me. Er gaat een gevoel door mijn lijf die ik niet zo goed kan omschrijven. Het is een intense beleving. Overigens deze hele oceaanreis is een beleving die zich lastig in woorden laat vatten. Is het een gevoel van geluk? DOMweg gelukkig? “JA,” schreeuw ik onhoorbaar de oceaan over.

Schimmeloogst: even niet belangrijk.

——————————–

Dag 7 positie om 11.00UTC na 24 uur varen:12.31’29NB en 39.25’96 WL

Afgelegde NM:119 Nog 1010NM te gaan.

Rhapsody wil wel maar soms loopt het niet zo lekker. Zoals vandaag. Dat zit m in de wind, de koers en de golven. Wij gaan met de tradewinds of wel de passaatwind naar de overkant. De wind komt dan zo goed als van achter. Een makkelijke  en veilige koers zegt men. Maar om geen speelbal te zijn van de golven hebben we wind nodig. Minstens 15. Dan wil Rhapsody wel vooruit. Bij minder lijkt het net of ze steigert. Ik snap dat ook wel. De zeilen maken zo nu en dan enorme klappen en trekken bruut aan de tuigage door de hoge golven. Bij mij doet dat zelfs pijn in de oren. Die golven zijn veel minder prettig dan er aldoor verteld wordt: 50 meter lange rustige golven. Nou, Ik heb ze hier nog niet gezien. Rhapsody zou rustig een golf op moeten gaan en surfend er weer af.

Het tegenovergestelde is aan de orde; Korte en hoge kruisgolven. We moeten zeilen met de wind die hebben dus we maken het beste ervan. We proberen van alles uit. Alleen grootzeil. Alleen genua. Gereefd grootzeil. Een combi met gereefd grootzeil en kleinstukje genua uitgeboomd. Alles is gefixeerd om het klappen tegen te gaan. En ons pareltje: de parasailor. “Ada, geef jij de parasailor aan. Alle lijnen liggen klaar.” John heeft net de laatste 2  lange lijnen vast gemaakt aan de boot en staat bij de preekstoel. “Ja, doe ik!” roep ik terug. Ik zet de stuurautomaat aan en loop naar binnen. In de voorpunt doe ik het luik open waar het zeil doorheen zal gaan. John pakt ondertussen de val, bevestigt het aan de parasailor en trekt. Een lange grijze slurf gaat omhoog. Aan de onderkant haakt John vier lijnen vast aan de slurf. Het luik kan weer dicht. Ik loop terug naar de kuip. Ik wacht daar op verdere instructies van John. “Als ik m omhoog hijs, moet jij  meteen aan de rode lijn trekken,” roept John. “Okee”, schreeuw ik terug. Ik sta klaar  en trek zo snel en hard als ik kan zodra John de slurf verwijdert. In een paar seconde hangt er een supergroot doek voor Rhapsody. Wild, als een koe in het voorjaar die voor het eerst weer naar buiten mag, klappert en zwaait het zeil voor onze boeg. En dan komt het erop aan. Temmen van dat ding. John heeft 4 lijnen, groen, rood, grijsrood en groen rood. Ieder met een eigen functie. De een na de ander wordt aangetrokken of juist weer wat losser gezet. Na een goed half uur staat die als een huis.

Rhapsody gaat bijna huppelend door het water. Wat een team! En dan. Na drie uur. De lucht betrekt een beetje. De wind van zo’n 12 knopen neemt in korte tijd toe tot 18 of 19. Dat kan het zeil wel hebben. De eerste spetters vallen. “Nee toch,” roep ik verschrikt. Buien kunnen hier best heftig zijn en gepaard gaan met veel wind. Binnen een paar tellen hebben we de motor gestart, zeil naar beneden gehaald en weer opgeborgen. Precies op tijd. De wind neemt toe naar 23. Regen blijft echter uit en een kwartier later is alles weer rustig. En hobbelt Rhapsody verder met een gereefd grootzeil. En dat weer urenlang. Makkelijk hoor dat oceaanzeilen.

———————

 

Dag 6  positie om 11.00UTC na 24 uur varen:13.18’70NB en 37.33’36 WL

Afgelegde NM:127 Nog 1129NM te gaan.

Als we zo aan het zeilen zijn met een lekker windje van 4 bf  en een zonnetje staat de tijd stil. Het besef van tijd dan. Niets meer hebben we nodig. Tijd is niet belangrijk meer. We gaan op in het ritme van de oceaan. De natuurlijke aangevers zeggen me hoe laat het is. Een rammelende maag betekent tijd voor eten. Klappende zeilen is tijd voor een nieuwe koers of verandering van de zeilstand. Een opkomende zon is een nieuwe dag en de ondergaande zon luidt het einde van de dag in. Bij vermoeiheid duik ik mijn bed in. Het zeilleven lijkt zo simpel. Niets is minder waar.

Tijd is  op sommige momenten essentieel.Namelijk het tijdstip dat we ons radionetje hebben. Niet aanwezig zijn kan betekenen dat er iets mis is. Dus zorgen we dat we op tijd inschakelen. Om te zorgen dat alle klokken gelijk zijn,gaan we uit van UTC tijd. Die is op alle drie de boten hetzelfde. Handig!  We varen naar het westen door verschillende tijdzones heen. Om hier alvast rekening mee te houden, heeft Thom voorgesteld om de tijden van ons radionetje wat aan te passen zodat we langzaam in het ritme van Suriname komen. Zo lopen we geen yachtlag op! Iedereen is het daar mee eens. De tijd wordt verzet naar UTC -1.

“Goedemorgen. Hier de Zanzibar voor Rhapsody en Blue Dream.” Vaag hoor ik de bekende stem van Tineke. Ik weet nog niet of ik droom of dat ze  echt is. “Hoor ik dat nou goed? Worden we op geroepen?” Ik lig nog te slingeren in mijn kooi en ben in een diepe slaap verzonken. Ik doe langzaam  mijn ogen open. En luister nog eens goed. Water ruist en klotst aan de buitenkant van Rhapsody langs mijn oor. Het windmolentje zoemt zachtjes op de achtergrond. Schuifkastdeurtjes rammelen. Hier en daar hoor ik gekraak. Het is donker. “Hoe laat zou het zijn? vraag ik me af. “Hier Blue Dream,” hoor ik Hilda antwoorden. Tineke en Hilda voeren een discussie over het tijdstip. “UTC – 1 uur was de afspraak. Dus 9.00u wordt  8.00u. Toch? “Ja dat heb ik ook zo begrepen,” zegt Hilda.” “Dat is veel te vroeg. Zonde van mijn slaaptijd,” mompel ik zachtjes tegen mezelf. John is buiten met iets bezig en kan nu niet praten. Ik stap mijn bed maar uit om deel te nemen aan ons eerste echte damesnetje! We zijn er uit. “Acht uur UTC in het donker is te vroeg.Dat moet morgen anders. Voor vanavond spreken we af UTC-1. Dus 1800uur.” Die avond probeer ik of ik het juiste tijdstip heb. Er volgt wederom eem discussie over de tijden tussen Henk en Thom. In Jip en Janneke taal legt Thom zijn voorstel uit. Na enig heen en weer gebabbel waar ik niet zo maar tussen kan komen, beslist Henk om de UTCtijden aan te houden. We spreken een uur UTC later af. Elke avond om 20.00u UTC en ‘smorgens op 10.00u UTC op 8025USB. Trouwens, ik dacht dat alleen dames kunnen wauwelen. Maar mannen kunnen dat net zo goed. Zeker als er technische onderwerpen besproken worden. Zo krijg ik een luistercursus SSBapparatuur, cursus onderhouden van accu’s en  een cursus hoe een satelliettelefoon werkt. Mooi meegenomen! Volgende keer mag John…

—————————–

 

Dag 5 positie om 11.00UTC na 24 uur varen:13.42’70NB en 35.24’36 WL

Afgelegde NM:104 Nog 1256NM te gaan.

Kleng. Rats. Ping.Schuifffff. Boink. Zo klinkt het in de kombuis als ik aan het koken ben. En niet alleen de spullen maken meer lawaai dan nodig dat doe ik ook. Het is een hele toer om te koken. Op het aanrechtje ligt anti-slip matjes om het schuiven van de spullen tegen te gaan. Ik doe echt mijn best om het daar ook neer te leggen. Regelmatig moet ik mezelf vastgrijpen aan iets om zelf te blijven staan. Ik sta geleund tegen het aanrecht en mijn voeten wijd achter elkaar om de onverwachte bewegingen op te vangen. Het  lukt me tot nu toe vrij aardig. Alles blijft in de pannen en borden. Het gevaar zit in het opscheppen. Verslappen van de aandacht is dan funest. Een bordje verkeerd geplaatst wordt direct afgestraft met een flinke schuiver. En ja wat redt ik dan eerst? Mezelf of het eten? Gevolg is dan dat ik een blauwe plek erbij heb en het bordje gegrepen is. Op een schaaltje rauwe aardappelen na, die belandde in de gootsteen, heb ik al het klaargemaakte eten kunnen redden.

Eindelijk kunnen we al ons in deze reis bijelkaar gesprokkelde eten gaan opeten. Esther, een vriendin, vroeg  een paar maanden geleden waar we ons het meest druk om maken. Ik schreef haar toen aan boord blijven en veilig aankomen. Dat vond ze logisch en vanzelfsprekend. Nee, zij dacht  meer aan eten. En daar heeft ze een punt. Gedurende de gehele reis zijn we met eten bezig en doen we veel en vaak boodschappen. Vaak ook met deze oceaanreis op het oog. Uit verschillende landen hebben we (vlees)gerechten in blik meegenomen. Gehaktballetjes uit Spanje, Engelse currys, Duitse chili con carne, Canarische sausjes, Nederlandse goulash en erwtensoep, chorizo uit Kaap Verdië.  Aangevuld met verse producten.Dat is ook een kunst. Hoe hou je alles goed? Elke ochtend kijk ik de fruit en groente mand na op eventuele rotte appels (en peren en mandarijnen…. De eerste week zullen we veel met verse groente, paprika, courgettes, aubergine aanvullen. De tweede week wordt al schaarser met witte kool en wortelen. De derde week wordt blik met ui.

John heeft een goed idee om ons vitaminepeil op orde te houden: het eten van zeewier. Er drijft genoeg op de golven. Hij heeft allerlei ideeën: stampot met zeewier, smoothie met zeewier, salade van zeewier, zeewiersoep, gestoofde zeewier, gebakken zeewier met knoflook en tonijn. Kortom afwisseling genoeg. Een klein detail. Is het wel te eten?

Hopelijk houden we de wind die we hebben…..kunnen we over 16 dagen aan de Surinaamse saté.

Schimmeloogst: niets!! Maar wel schimmel op het brood en de cake:-(

—————————–

Dag 4 positie om 11.00UTC na 23,5 uur varen:14.27’42NB en 31.46’93 WL

Afgelegde NM:134 Nog 1360NM te gaan.

Vrijdag de 13e hebben goed doorstaan. Altijd spannend zo’n datum. De dagen zien er een beetje hetzelfde uit qua wind, qua golven, qua slaapritme en qua zon en uitzicht. Zelfs de zeilvoering is al 4 dagen hetzelfde; Twee keer gereefd grootzeil en over bakboord uitstaan. Onze gemiddelde dagsnelheid is 132NM. Als we zo doorgaan gaat de reis korter duren.YES! maar we juichen niet te vroeg. Het aantal zeilmijlen is nog behoorlijk veel. Rhapsody vaart er wel bij. Gestaag vindt ze haar pad door de golven. Ze loopt hard weg voor de brullende golven die haar van achteren willen grijpen. Maar steeds is ze sneller en blijven wij bespaard van  zoute spuug van briesende golftoppen. Soms krijgt zo’n golf ons toch te pakken aan de zijkant van Rhapsody. IK sta dan direct naast mijn bed bij het horen van die harde klap wannner die golf tegen onze boor kwakt. Rhapsody verblikt en verbloosd niet. En vaart rustig door met de neus omhoog.

We hebben Bert(onze stuurautomaat) vervangen voor Bertina (onze windvaan). Dit heeft verschillende voordelen. Het kost geen stroom en
we horen geen irritante correcties op de koers door Bert. Het is dus stiller. Bertina volgt de wind. Die is vrij constant waardoor we rustiger varen. Een nadeel van Bertina: Ze waait met alle winden mee. Draait de wind dan draait ze mee. De zeilvoering blijft bij de wind passen. Dus blijven opletten of we nog wel naar Suriname gaan. Bert daarentegen is wat stuurser en zal zich altijd aan de uitgezette koers houden. Dit zorgt dan weer voor klapperende zeilen bij verandering van de wind omdat de zeilvoering niet meer past bij de windrichting.

Blue Dream en de Zanzibar zeilen links en rechts naast ons en zijn zo’n 5 mijl bij ons vandaan. We hebben regelmatig contact met elkaar  met de marifoon en of de ssbradio. Twee keer per dag op vaste tijden. Tussendoor lukt nu ook nog via de marifoon omdat we zo dicht bij elkaar liggen. We delen info over de zeilvoering en met name het weerbericht. John functioneert als weerman. Hij haalt de gripfyles binnen en beoordeelt de wind. Ik mag dan zijn assistente spelen en presenteer het weerbericht aan de andere boten. Ook het wel en wee wordt besproken. Tot nu toe gaat het bij iedereen prima.
Schimmeloogst: gister 2 mandarijnen, vandaag 1 tomaat.

————————-

Dag 3 positie om 11.30UTC na 23,5 uur varen:15.30’184NB en 31.32’20 WL

Afgelegde NM:122 Nog 1494NM te gaan.

We raken aardig aan het nieuwe dag en nachtritme gewend. Rond 20.00u na het warme eten, de afwas en thee ga ik naar bed. Ik slaap dan zo’n 4 uur. Ik lig in mijn kooi achter een slingerzeiltje in een stabiele zijligging. Van stabiliteit is echter geen sprake. Ik rol heen en weer op de bank. Het duurt even voordat ik weet over welke zij ik het prettigst lig. Zelfs tijdens mijn slaap zijn volgens mij al mijn spieren aan het werk om rustig te liggen. Continue aan het corrigeren op de bewegingen. Dat weet ik omdat ik overal mijn spieren ga voelen. John slaapt daarna  3 à 4 uur en dan mag ik weer. Rond een uur of 6 ‘smorgens is de kooi weer bezet door John. Rond 12 uur zijn we allebei eruit en zijn we samen op.
Mijn spieren worden ook getraind door het geconcentreerd naar binnen en buiten klauteren om iets te pakken.  Steeds 1 hand voor de boot en 1 voor jezelf. Altijd iets vastgrijpend om een onverwachte beweging op te kunnen vangen. Vallen is geen optie omdat je de hele boot door stuiterd als een botsballetje in een flipperkast. Het levert ook echt geen punten op. Slechts blauwe plekken en een pijnlijk hoofd. Ook het toilet gebruik vraagt om handigheid. Steeds maar schrap zetten om niet ongecontroleerd overgeleverd te zijn.  Dus beheersing en oplettendheid is noodzakelijk. Door ervaring van vorige zeiltochten is alles in kastjes vastgezet of staat geklemd tussen handdoeken om zo min mogelijk hinderlijke extra geluiden te creeën.

Overdag lijkt alles stil maar zodra ik in mijn bed stap gaat het ergens in de boot tikken of rammelen. Ik probeer dan nog om het niet te horen. Jullie herkennen het vast zelf ook wel: iets niet willen is het juist krijgen. Ik noem dat het bifi-effect. Dus hoe meer ik probeer om iets niet te horen hoe harder het gaat klinken. IK moet er dan uit om het geluid te vinden. Eenmaal naast mijn bed is het geluid weg. Nergens meer te horen. Eenmaal in bed begint het weer. Grr. Het duurt even  en dan vind ik het uiteindelijk toch. Zonde van mijn slaaptijd die zoektocht. Want ja. John houdt zich aan het schema.
Afgelopen nacht ben ik gigantisch geschrokken. Terwijl ik nietsvermoedend aan het lezen ben, wordt ik bruut verstoord door luidklappend en brommend geluid. Held als ik ben sta ik meteen op het trappetje om van een afstandje te kijken wat het is. Een vliegende vis is met een noodgang en een harde klap de kuip in gevlogen. Arm beest.

We gaan nog steeds goed en maken veel mijlen op zonnige dagen en  in maanvolle nachten.

————

Dag 2 positie om 12.00UTC na 23 uur varen: 15.39’331NB en 29.32’27 WL

Afgelegde NM:142 Nog 1616NM te gaan.

We gaan nog steeds lekker. De wind is geleidelijk iets afgezwakt waardoor de golven minder hoog zijn. De kans op een brekende golf in de kuip is niet meer aanwezig. Gisteren hadden we er een. Een kleintje. Hele kuip nat en zout. Ik zit onder de buiskap en heb maar een paar spetters gekregen. Meestal krijgen we wat opwaaiende spetters en gaat de golf prachtig onder ons door. Rhapsody lijkt dan meer te surfen dan te zeilen. Af en toe is ze stoer en gaat ze er schuin van af. Dan liggen wij gigantisch heen en weer te rollen. Dat hebben we liever niet. Liever hebben we de golven recht van achter.

Ook vandaag prachtig weer. Het is warm. De zon en maan doen achtervolgertje. De een gaat onder en de ander komt op. Afgelopen nacht hebben  we een volle maan gehad met een dun laagje bewolking. Dit verspreidt het licht zodanig dat het leek of de zon al weer op komt.Als de maan achter de wolken vandaan komt, kun je bijna een krantje lezen. De komende nachten zullen we ook veel licht  van de maan houden.

Vanmorgen vroeg hebben we bezoek gekregen van dolfijnen. Altijd mooi en een aangename onderbreking. Ze zwommen een tijdje met ons mee voor de boeg.

Mijn dagelijkse gangetje naar het groente en fruitkratje leverde 1 beschimmelde mandarijn,  1 mandarijn met een beetje schimmel en een appel met een rot plekje. Dat gaat hard. We eten dan ook veel fruit. Liever op dan zinloos weggooien. Gisteravond heeft John pasta bij de al eerder klaargemaakte saus gekookt. Het water dreigde door de bewegingen van de boot uit de pan te stromen. Gelukkig hebben we een cardanisch kooktoestel. Dat ding zwaait gevaarlijk heen en weer maar het water blijft horizontaal in de pan met de pasta. We hebben heerlijk gegeten.

Ik slaap steeds beter en daar ben ik heel blij mee. Ik kan ook weer langer binnen zijn. Verder doe ik nog niet zo veel: wennen aan het ritme van de zee en zorgen voor voldoende eten en drinken. Met John gaat het prima. Hij slaapt heerlijk en is niet katterig dankzij de pleister achter zijn oor. En nu ga ik weer naar buiten…

————————————-

Dag 1 positie om 13.00UTC na 24 uur varen: 16.16’753NB en 27.09’41 WL

Afgelegde NM:142 Nog 1758NM te gaan.

ZO! De kop is eraf. Het wordt een kort verslagje, merk ik, want mijn maag vindt de bewegingen van de boot niet prettig. Lang zitten en de beweging ondergaan als kleding in een wasmachine is nu even niet handig.

Alle tanks zitten vol met diesel en water. Alles is zeevast opgeborgen. Bij vertrek is Mindelo bewolkt grijs en grauw. Het regent zelfs zo nu en dan een spatje. Luid toeteren medezeilers op de ankerplaats ons uit. Zo vaak daarover gelezen. En klinkt het voor ons. Sommigen van hen zullen we in Suriname weer ontmoeten.  Zanzibar en Blue dream zijn ook op weg en liggen een paar mijl uit elkaar.We hebben regelmatig contact met hen beiden.

Een bakstag wind uit het noordoosten brengt ons naar Suriname. We maken best snelheid. Vannacht werden we bijgestaan door een bijna volle maan. Heerlijk alles goed verlicht.
De wind houdt ook vandaag goed aan. De zon schijnt mooi aan een strakblauwe hemel.

Kortom het gaat prima met ons.

—————

Op het moment dat je dit  blogbericht voor je hebt, staan wij aan de vooravond van ons oceaanavontuur. We zijn voorbereid voor zover we het kunnen voorzien, vers bevoorraad tot het beschimmeld is, droog bevoorraad tot we geen boon uit blik meer kunnen zien.

We hebben voorkennis van  de Surinamerivier op zak en voorspellingen van het weer bestudeerd. Met dat voorhanden  gaan wij er voor! Zo’n 1900 NM oceaan is ons voorland voor  de komende voorlopige 16 dagen(uitgaand van gemiddelde snelheid, iets voorlopen of achterlopen op het schema kan altijd).

Om onze voortgang  en vooral ons welbevinden met je te delen sturen we onder voorbehoud door mogelijke zeeziekte en zeegang een bericht via de SSBradio.

Mijn zusje, Eline, zet dit voor ons op de website in dit bericht.

Dagboek van zeeschuimers wordt  dus vooralsnog regelmatig aangevuld.

“You can’t discover a new land without first losing sight of the shore”

V*O*O*R=Vertrouwend Op Onoverwinnelijke Rhapsody